Gün olur, sabaha çarpar rüyalar

Son kez parmaklarınla kulaklarını kapat,

Birazdan bu cenahtan bir çığlık duyulacak!

Hani yağış öncesi kar toplar ya bulutlar

İşte tam onun gibi kan topluyor gözlerim

Sızıntı başlayınca içime ağır ağır

Damlanın mermerleri an an oyduğu gibi

Delik deşik olacak senle dolu nem varsa.

Ardından savrulacak ruhumun mendireği

Korsanlaşan acılar işgale başlayacak

Belki bu ağır yıkım çöküşümün mîlâdı

Belki, Moğol zulmüyle Buhara şafağında

Kefenlenen yavruya bir annenin feryadı .

Ömrün ikindi vakti demir attı akşama

Yeni baştan bir yıkım kaldırmaz ki bu yürek

Otuz üç yıl öncenin ezgisi taş plakta

Her gün otuz üç kere yıkılır doğrulurken,

Her gün otuz üç kere âh ile yoğrulurken .

Derler ya “ - evlâdını kaybedince bir baba

Kalan ömrü sadece zamanı doldurmaktır. “

Hangi kayıp daha çok acıtır bilinir mi?

Hangi zeval çok yakar; evlâd mı birader mi?

Bir ömre bu yükleniş imtihan mı kader mi?

Hani filler yapar ya… Öylece gideceğim

Ne haberin olacak çarptığım bir duvardan

Ne de hissedeceksin nereye düştüğümü

Deva sende olsa ne, hiç bilemeyeceksin

Damarımda gezeni nasıl tükürdüğümü.

Haydi parmaklarınla kulaklarını kapat

Birazdan sol yanımdan bir çığlık duyulacak!

Şahdamarına değen keskin çelik sonrası

Can havliyle çırpınan kurbanın son hamlesi

Gözümden sakındığım bedenine değmesin.

Haydi parmaklarınla kulaklarını kapat!

Tuttuğum her ne varsa usulca salacağım

Zorladıkça zorluyor kan çanağı gözlerim

Patladı patlayacak bir volkan duyuyorum

Dağılışım, boynunu mahzun edip eğmesin.

Geç kalma! Hatrım için kulaklarını kapat

Varsın agresif semâ mehtabı cimciklesin

Varsın engin dehlizler güneşi didiklesin

Varsın zül şâh seçilsin, nimetleşsin kasavet

Ne olur üzerine tek bir âfet doğmasın.

“ Sitemin başım üzre beni sükûtun vurur “

Diyene hangi gönül hangi zırhı kuşanır?

Sen burulma, üzülme sitem say bu hicreti

Ya, sabaha varmayan bir rüyaydı; bitti say

Ya da iz bırakmamış biri geldi, gitti say;

Böylesi kahır ile söyle; nasıl yaşanır..?