|
 |
 |
Aziz / Mustafa DOĞAN
 Aziz
Bir visalin umudu uykulara saklanır
Biner sırtıma vebal gece gündüz aklanır Asırlık hasret kanar gözlerimin ferinde Taş üstünde taş koyma şu kalbimin yerine Cemalin nazar etse o an erirdim aziz Seninle doğmak için kaç can verirdim aziz Nasıl da kıskanırım yürüdüğün toprağı Soluduğun havayı dokunduğun yaprağı Fesleğenin tenine gizlediği dokuyu Rüzgârın saçlarından dağıttığı kokuyu Gezdiğin sokaklarda bir adım yol olsaydım Sevinirdim ömrümce selamını alsaydım Kaldırmadı başını edebinden başaklar Doldurmadı yerini nice asil kuşaklar Gökte yıldızlar suskun yerde sular kuruyor Sema Hâlâ yasında güneş solgun duruyor Alevlerde saklanan demir benim sevgili Kapında kokuna aç Kıtmir benim sevgili Nerden bilsin halimi çıra gibi yanmayan Çöl ortasında kalıp seraba boyanmayan Billur pınarlarından doya doya kansaydım İsyan bilmezdi ruhum hasretine yansaydım Bilmem sevinir miydim denizde yürüseydim Keşke bir ağaç olup yanında çürüseydim Kaç gündür bir umutla kendimden geçiyorum Katık ettim çilemi gözyaşı içiyorum Âlemlerin sultanı her övgüye layıksın Sana müptela beden sensiz nasıl ayıksın Bilen bilir efendim halim Hakk’a ayandır Yoruldum bu uykudan tez vakitte uyandır Mustafa DOĞAN
( 02/12/2010 Tarihinde Edebiyat Defteri
sayfalarına düşen bir şiir.)
Güne gelen şiirler üzerinde çok fazla konuşmayı
genellikle sevmesem de Mustafa Doğan beyin hoşgörü ve samimiyetine inanıp
güvendiğim için birkaç şey söylemek isterim.
Dostluk kavramının yanlış kullanıldığı, övgünün ve
yerginin artık bir ölçüsünün olmadığı zamanımızda doğrusu okuduklarımız ve
gördüklerimiz çok alışık olduğumuz hâlde hâlâ bizi hayret ettirebiliyor.
Önümüzde bir hece şiiri var. Bu şiir aynı konuda
yazılan ne ilk şiir ne de son şiir olacak. Edebiyat tarihimizde birçok ustanın
yazdığı, şahsen hâlâ cesaret edemediğim ama içimizden bir çok arkadaşımızın
yazmaya teşebbüs ettiği ve yazdığı bir konu. Resûlullah’a özlem dersiniz,
Resûlullah aşkı ve sevgisi dersiniz ya da Nâ’t dersiniz…
Hangimizin bu sevgiyi daha samimi ve daha çok
yaşadığını elbette bilmek ve tartmak mümkün değildir ama bu şiiri “Yağmur “
şiirine yakın bulmak, denklikte ona yakın tutmak hem şaire hem hece şiirine
yapılan büyük bir yanlıştır. Bu sözün sâhibi ya Yağmur şiirini hiç okunmamış ya
da hece şiiri ile uzaktan yakından bir alakası olmayan olabilir ancak. Bu tür
haksız ve gereksiz lâf kalabalıklığı ve övgü enflasyonu elbette ne olmadığını
ve ne olduğunu gayet iyi bilen Mustafa Doğan beyi çok etkilemez ama henüz
kendini tanımayan , yetişmek üzere olan bir genç arkadaşımızı son derece olumuz
etkiler. Bu da çok büyük bir kötülük olur.
İşte yağmur şiiri;
Yağmur
Vareden'in adıyla insanlığa inen Nur
Bir gece yansıyınca kente Sibir dağından
Toprağı kirlerinden arındırır bir Yağmur
Kutlu bir zaferdir bu ebabil dudağından
Rahmet vadilerinden boşanır ab-ı hayat
En müstesna doğuşa hamiledir kainat
Yıllardır boz bulanık suları yudumladım
Bir pelikan hüznüyle yürüdüm kumsalları
Yağmur, seni bekleyen bir taş da ben olsaydım
Hasretin alev alev içime bir an düştü
Değişti hayel köşküm, gözümde viran düştü
Sonsuzluk çiçeklerle donandı yüreğimde
Yağmalanmış ruhuma yeni bir devran düştü
İhtiyar cübbesinden kan süzülür Nebi'nin
Gökyüzü dalgalanır ipekten kanatlarla
Mehtabını düşlerken o mühür sahibinin
Sarsılır Ebu Kubeys kovulmuş feryatlarla
Evlerin arasına dikilir yesil bayrak
Yeryüzü avaredir, yapayalnız ve kurak
Zaman, ayaklarımda tükendi adım adım
Heyûla, bir ağ gibi ördü rüyalarımı
Çölde seni özleyen bir kuş da ben olsaydim
Yağmur, gülsenimize sensiz, baldiran düştü
Düşmanlik içimizde; dostluklar yaban düştü
Yenilgi, ilmek ilmek düğümlendi tarihe
Her sayfaya talihsiz binlerce kurban düştü
Bir güzide mektuptur, çağlarin ötesinden
Ulaşır intizarın yaldızlı sabahına
Yayılır o en büyük mustu, pazartesinden
Beyazlik dokunmuştur gecenin siyahina
Susuzluktan dudağı çatlayan gönüllerin
Sükutu yar, sevinci dualar kadar derin
Çaresiz bir takvimden yalnızlığa gün saydım
Bir cezir yaşadım ki, yaşanmamiş, mazide
Dokunduğun küçük bir nakış da ben olsaydim
Sensiz, kaldırımlara nice güzel can düştü
Yarılan göğsümüzden umutlar bican düştü
Yağmur, kaybettik bütün hazinesini ceddin
En son, avucumuzdan inci ve mercan düştü
Melekler sağnak sağnak gülümser maveradan
Gümüş ibrik taşıyan zümrüt gagalı kuşlar
Mutluluk nağmeleri işitirler Hiradan
Bir devrim korkusuyla halkalanır yokuşlar
Bir bebeğin secdeye uzanırken elleri
Paramparça, ateşler sahinin hayalleri
Keşke bir gölge kadar yakınında dursaydım
O mücella çehreni izleseydim ebedi
Sana sırılsıklam bir bakış da ben olsaydım
Sarardı yeşil yaprak; dal koptu; fidan düştü
Baykuşa çifte yalı; bülbüle zindan düştü
Katil sinekler deldi hicabın perdesini
İstiklal boşluğunda arılar nadan düştü
Dolaşan ben olsaydım Save'nin damarında
Tablosunu yapardim yıkılan her kulenin
Ebedi aşka giden esrarlı yollarında
Senden bir kıvılcımın, süreyya bir şulenin
Tarasaydım bengisu fışkıran kakülünü
On asırlık ocağın savururdum külünü
Bazen kendine aşık deli bir fırtınaydım
Fırtınalar önünde bazen bir kuru yaprak
Uğrunda koparılan bir baş da ben olsaydım
Sensizlik depremiyle hancı düştü; han düştü
Mazluma sürgün evi; zalime cihan düştü
Sana meftun ve hayran, sana ram olanlara
Bir bela tünelinde ağır imtihan düştü
Badiye yaylasında koklasaydım izini
Kefenimi biçseydi Ebva'da esen rüzgar
Seninle yıkasaydım acılar dehlizini
Ne kaderi suçlamak kalırdı ne intihar
Üstüne pırıl pırıl damladığın bir kaya
Bir hurma çekirdeği tercihimdir dünyaya
Suskunluğa dönüştü sokaklarda feryadım
Tereddüt oymak oymak kemirdi gururumu
Bahira'dan süzülen bir yaş da ben olsaydım
Haritanın en beyaz noktasına kan düştü
Kırıldı adaletin kılıcı; kalkan düştü
Mahkumlar yargılıyor; hakimler mahkum şimdi
Hakların temeline sanki bir volkan düştü
Firakınla kavrulur çölde kum taneleri
Ahuların içinde sevdan akkor gibidir
Erdemin, bereketin doldurur haneleri
Sensiz hayat toprağın sırtında ur gibidir
Şemsiyesi altında yürürsün bulutların
Sensiz, yükü zehirdir en güzel imbatların
Devlerin esrarını aynalara sorsaydım
Çözülürdü zihnimde buzlanmış düşünceler
Okşadığın bir parça kumaş da ben olsaydım
Sensiz, tutunduğumuz dallardan yılan düştü
İlkin karardı yollar, sonra heyelan düştü
Güvenilen dağlara kar yağdi birer birer
Sensizlik diyarından püsküllü yalan düştü
Yağmur, duysam içimin göklerinden sesini
Yağarsın; taşlar bile yemyeşil filizlenir
Yıldırımlar parçalar çirkefin gövdesini
Sel gider ve zulmetin çöplüğü temizlenir
Yağmur, bir gün kurtulup çağın kundaklarından
Alsam, ölümsüzlüğü billur dudaklarından
Madeni arzuların ardında seyre daldım
Küflü bir manzaranın çürüyen güllerini
Senin için görülen bir düş de ben olsaydim
Şehirler kabus dolu; köylere duman düştü
Tersine döndü her şey sanki; asuman düştü
Kırık bir kayık kaldı elimizde, hayali
Hazindir ki; dertleri asmaya umman düştü
Ayrılığın bağrımda büyüyen bir yaradır
Seni hissetmeyen kalp, kapısız zindan olur
Sensiz doğrular eğri; beyaz bile karadır
Sesini duymayanlar girdabında boğulur
Ana rahminde ölür sensizlikten bir cenin
Şaşkınlığa açılır gözleri, görmeyenin
Saatlerin ardında hep kendimi aradim
Bir melal zincirine takıldı parmaklarım
Yeryüzünde seni bir görmüş de ben olsaydım
Sensiz, ufuklarıma yalancı bir tan düştü
Sensiz kıtalar boyu uzayan vatan düştü
Bir kölelik ruhuna mahkum olunca gönül
Yüzyıllardır dorukta bekleyen sultan düştü
Ay gibisin; güneşler parlıyor gözlerinde
Senin tutkunla mecnun geziyor güneş ve ay
Her damla bir yıldızı süslüyor göklerinde
Sümeyra'yı arıyor her damlada bir saray
Tohumlar ve iklimler senindir; mevsim senin
Mekanın fırçasında solmayan resim senin
Yağmur, birgün elimi ellerinde bulsaydım
Güzellik şahikası gülümserdi yüzüme
Senin visalinle bir gülmüş de ben olsaydım
Tavanı çöktü aşkın; duvarlar üryan düştü
Toplumun gündemine koyu bir isyan düştü
İniltiler geliyor doğudan ve batıdan
Sensizlikten bozulan dengeye ziyan düştü
Islaklığı sanadır ahımın, efgahımın
İçimde hicranınla tutuşuyor nağmeler
Sendendir eskimeyen cevheri efkarımın
Nazarın ok misali karanlıkları deler
Bu değirmen seninle dönüyor; ahenk senin
Renkleri birbirinden ayıran mihenk senin
Bir hüzün ülkesine gömülüp kaldı adım
Kapanıyor yüzüme aralanan kapılar
Sana hicret eden bir Kureyş de ben olsaydım
Yağmur, sayrılığıma seninle derman düştü
Beynimin merkezine ölümsüz ferman düştü
Silindi hayalimden bütün efsunu ömrün
Bir dönüm noktasında aklıma Rahman düştü
Nefsinle yeniden çizilecek desenler
Çehreler yepyeni bir degişim geçirecek
Aydınlığa nurunla kavuşacak mahzenler
Anneler çocuklara hep seni içirecek
Yağmur, seninle biter susuzluğu evrenin
Sana mü'mindir sema; sana muhtaçtır zemin
Damar damar seninle, hep seninle dolsaydım
Batılı yıkmak için kuşandığın kılıcın
Kabzasında bir dirhem gümüş de ben olsaydım
Kardeşler arasında heyhat, su-i zan düştü
Zedelendi sağduyu; körleşen iz'an düştü
Şarkısıyla yaşadık yıllar yılı baharın
İnsanlık bahçemize sensizlik hazan düştü
Yağmur, seni bekleyen bir taş da ben olsaydım
Çölde seni özleyen bir kuş da ben olsaydım
Dokunduğun küçük bir nakiş da ben olsaydım
Sana sırılsıklam bir bakiş da ben olsaydım
Uğrunda koparılan bir baş da ben olsaydım
Bahira'dan süzülen bir yaş da ben olsaydım
Okşadığın bir parça kumaş da ben olsaydım
Senin için görülen bir düş de ben olsaydım
Yeryüzünde seni bir görmüş de ben olsaydım
Senin visalinle bir gülmüş de ben olsaydım
Sana hicret eden bir Kureyş de ben olsaydım
Damar damar seninle, hep seninle dolsaydım
Batılı yıkmak için kuşandığın kılıcın
Kabzasında bir dirhem gümüş de ben olsaydım
Bu iki şiire bakıldığında aralarında hangi
benzerliğin olduğunu ehl-i insaf olanlar şöyle bir karşılaştırsın!
Tarihsel süreç mi?
Şiir tekniği mi?
Mısra tekniği mi?
Kafiye örgüsü mü?
Kelime tercihler mi?
İç mûsıkî mi?
Ahenk mi?
Kıt’a ya da bendsel yapı mı?
Doku mu?
……………
Sadece insaf! Diyebiliyorum…
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
- - - - - - - -- - - - - - - - - -
Bu konudaki şiirleri çok didiklemek manevî
duygularımla çok örtüşmüyor ama birkaç şey söylemeden de geçmek istemedim.
Şiirin başlığı olarak seçilen “ Aziz “ kelimesinin
anlamları arasında “ kıymetli – değerli – saygı değer – muhterem – seçkin –
veli – evliya – ermiş – az ve ender bulunur “ gibi zenginlikler olsa da hiç
birinde bir peygamber anlamı yoktur. Gerek kitabî gerek rivayet ile gelen
gerekse tasavvufî anlayışla İslâmî literatüre giren bu türde bir hitaba
rastlamıyoruz. Aslında bu hitap şekli daha çok ruhban sınıfının tercih ettiği
bir anlayıştır. ( Aziz Peder, Aziz Meryem, Aziz…) Onlarda bile tek başına değil
de bir sıfat olarak kullanıldığını düşünürsek tek başına kullanılan bu başlığın
şiire çok yakıştığını söyleyemeyeceğim. Belki bunda İslâmî hassasiyetlerimizin
ağırlığı da etkilidir.
Mısraların beyit beyit tasarlanıp her üç beyitten
bir kıt’a oluşturulması gerek kafiye gerekse şiir tekniği açısından kolaycılığa
kaçıldığını gösteriyor. Bu tarz şiirlerin daha ince işçilikle inşa edilip
tasarlanması gerekirdi kanaatimce..
“Taş üstünde taş koyma şu kalbimin yerine
Alevlerde saklanan demir benim sevgili
Çöl ortasında kalıp seraba boyanmayan
Bilmem sevinir miydim denizde yürüseydim”
Gibi tek başına ya da bulunduğu konum itibarıyla anlamsal sıkıntıya düşülen mısralar,
“Sana müptela beden sensiz nasıl ayıksın”
“ ayıksın ” gibi net olmayan ifade,
“ Doldurmadı yerini nice asil kuşaklar ” ( O’nun
yerinin dolması mümkün değil.)
gibi mümkün olmayan ( muhal) teşbih, imlâlardaki
atlamalar ve finalin zayıf kalması şiiri şiir tekniği açısından biraz
zayıflattı.
Bir dost olarak, serbest şiir ve seslendirme
alanında çok aktif olan Mustafa Doğan beyin hece denemelerinde daha çok mesafe
aldıktan sonra bu çalışmaya girmesini arzu ederdim.
Fon müziği, seslendirmedeki duygusal aktarım, sesin
efsunu çok etkileyiciydi.
Şairin cesaretini, niyetini ve başarısını tebrik
ederek;
Eyvallah! Yorumlar
Henüz yapılmış yorum yok
Yorum Yapın
|
