Oflu Şiirleri / Kendimden Âzadeyim
Kendimden Âzadeyim
Bir yoldayım sevgili! Yol; yol olmaktan uzak
Yüreğim taban olmuş mecalsiz ayağıma
Bastıkça âh damlayan her adım başka tuzak
Ne vuslata gidiyor ne sensiz yatağıma
Vuslat; rüyada bile yalnız seninle gülmek
Vuslat; seni yaşayıp, senin kokunla ölmek.
Neydi ki beni böyle biçâre dûçar kılan?
Nedendir boş bir ömrü zorla yaşamışlığım?
Kadere paspas olmuş yıllardan arda kalan;
Enkaz olmuş ruhuma ceset döşemişliğim!
Ceset; gün olur gider kuzgunlara leş olur
Ceset; leş bile olmaz, kalleşten kalleş olur!
Hasretine râzıyken o bile yüz çevirdi
Kopardı hayallerden; savurup attı gülüm!
Özlemin, tüm dünyamı üzerime devirdi
Nerede kaldı bilmem, neden gelmiyor ölüm?
Ölüm; “ belki ” diyerek umutla özlediğim
Ölüm; yaslı gözlerle yolunu gözlediğim.
Sevdiğim! Kolay değil, ben zor olanı seçtim
Tek başına bıraktım, âzad ettim bendimi
Yetmedi, yüz çevirdim...Ve artık benden geçtim
En sonunda kendime düşman ettim kendimi
Kendim; ne diyorsan de, hiçbir sözüne şaşmam
Kendim; benden uzak ol, ben de sana karışmam...
Oflu / Mehmet Emin Türkyılmaz
İstanbul
– 2006
( Not: Her sitede adımın
ve şiirlerimin olmasını istemediğim için; yazılı izin alınmaksızın şiirlerimin
tek tek ya da blok olarak kendi kayıt ettiğim sitelerin dışında yayımlanmasına
izin vermiyorum.)
Yorumlar
İçerik yoruma kapalıdır.
|
