Oflu Şiirleri / Denge
Denge
İnsan bu... Bir yanı bencilce hevâ
Diğeri rahmettir “ ben ” i aşınca
Dirlik ve birliğe sevgiyse deva
Herkes yüklenmeli kendi başınca.
Hangi güç olmuş ki “ zulm ile âbâd ” ?
Huzur hiç bulur mu baskıyla sıhhat ?
Uzak mı sanırlar Hakk’a seyahat ?
Cürüm taşınmaz mı kendi nâ’şınca ?
Kontrolden çıkan güç derine iner
Kafdağı devleri sırtlara biner
Cübbelerin rengi vicdana siner;
Hukuk terazisi bir kez şaşınca.
En mâsum ve mazlum özler isyanı
Hâfıza dirilip boğar nisyanı
Can derdine düşen tanır mı hanı?
Sabır taşı kalmaz sabır taşınca !
Âdil davranmazsa sâhib-i mevki;
Makama uğramaz güven ve sevgi
Küçük görülen halk o denli dev ki;
Kıyamı can yakar çok uğraşınca.
Taşımayan için büyüklük; yüktür!
İnsaf sahipleri ancak büyüktür
Hakka râm olmayan boyun; büküktür !
Tartar vebâlini kendi yaşınca.
Tanınırken fânî gayret-i emel
Niyette saklıdır yeşerten temel
Rahmetle anılmak ne güzel amel!
Nâm olur bâtılla her savaşınca...
Oflu / Mehmet Emin Türkyılmaz
İstanbul - 2006
( Not: Her
sitede adımın ve şiirlerimin olmasını istemediğim için; yazılı izin
alınmaksızın şiirlerimin tek tek ya da blok olarak kendi kayıt ettiğim
sitelerin dışında yayımlanmasına izin vermiyorum.)
Yorumlar
İçerik yoruma kapalıdır.
|
