Oflu Şiirleri / Dilâra
Dilâra
Yine sensiz uyandım şu karanlık sabaha
Dil; kelâma gönüllü, sinem; hüzne tiryaki
Sessiz çığlıklarımda feryat düşerken âha
Dilârâ! Hayaline dokunmam yasak sanki.
Bir ezgi bir nakarat mâziden düşen gölge
Ne saz ne söz duyurmaz sükûta mahkûm sesi
Deli gönlü hapseden beden; derbeder bölge
..Ve, simâsını döven “ son veda ” nın bûsesi.
Bâdısaba uğramaz kıran vuran bahçemden
Bülbülün kıblesine gül kokusu değmiyor
Sevdaya sadâkatle biat etmiş lehçemden
Karanlık yarınlara bir teselli doğmuyor.
Bu hasret orucunun iftarı yok Dilârâ!
Ezanlar suskun şimdi, kandiller yanmayacak
Elindeki son mumu son kez sen yak Dilârâ!
Söndüğünde, sevda da adımı anmayacak.
Tükenen umut muydu, ben mi, sen mi Dilârâ ?
Zaman; dinmez yangına sırt döndü, ayıp etti
Yok olan hayat mıydı, can mı, ten mi Dilârâ ?
Ne sen ne ben ne de biz; bu defa aşk kaybetti!...
Oflu / Mehmet Emin
Türkyılmaz
İstanbul
- 2006
( Not: Her sitede adımın
ve şiirlerimin olmasını istemediğim için; yazılı izin alınmaksızın şiirlerimin
tek tek ya da blok olarak kendi kayıt ettiğim sitelerin dışında yayımlanmasına
izin vermiyorum.)
Yorumlar
İçerik yoruma kapalıdır.
|
