|
 |
 |
Oflu Şiirleri / İhyâ-i Aşk
 İhyâ-i Aşk Dağlara ağır gelen emaneti taşırken Susma! Ey yüreğimin çilekeş tercümanı; Takdirin bünyemize reva görüp biçtiği Tahammül sızısını harflerle şekillendir O yâr-ı müstesnâyı yeniden yâd edelim. Bilirim! Ne zor şeydir hicran diliyle yazmak Feryadı düğümleyen o suskuyu bilirim! Albatros kanadına kangreni düşürüp Serçenin yüreğine sığınmayı bilirim! Küsme! Sen küstüğünde hayaller çatırdıyor Karabasan düşlerle gölgeleniyor mâzi Hissedersin kalemim çok doluyum bu akşam! En tenha köşelerin koynuna yaslanalım Bir bağrın yanıp yanıp savurduğu külleri Gözyaşıyla ıslatıp mürekkebin yapalım! Yasaklamıştı toprak yalınayak basmayı Çimenler başka topuk öpüp sarmayacaktı Susmaya ahdi vardı gam yüklenmiş bülbülün; Meşkindeki ihlâsı kulak duymayacaktı Ay’a eşlik etmeye tövbeliydi yıldızlar Güller açtırmıyordu en nâdide gülüşler Tomurcuk gamzelerin izi yoktu sîmada Sarı, yüz çevirmişti saçlarla buluşmaya Vedasıydı mavinin gözleri öksüz koyan; Yaşlar seraba dönmüş, pınarlar çöl olmuştu. Sahi güneş doğdu mu bir daha o’ndan sonra? Mevsimler peşisıra yıllara dizildi mi? Geceler ulaştı mı bir kez olsun sabaha? Ya sabah?... Adım adım kuşluğa yaklaştı mı? Kokuyor mu vecd ile o rengârenk çiçekler? Huşûya yaslanır mı yeşilin kıvrımları? Soluk alıp verir mi efkâr dallı ağaçlar? Bâdısaba yüzleri tevazuyla okşar mı? Ayakta mı ağıtlar ülkesinin başkenti? Görür mü mâverayı düşlerinde Sapanca! Nasıl hüzün sarmasın muzdarip iklimleri? Şavkı kaybolan ziya nereden yansıyacak? Bir vedada saklanan ebediyet şifresi Ednada çözülür mü dünya sûru duymadan? Vuslata kaç asır var: söyle!… Söyle İsrafil! Kaç güneş batımına dayanır ki bu yürek? Kaç geceyi şafağa ulaştıracak nabzım? Hangi aşk efsanesi dinlenip; deva olur? Hangi mâtem örterek giydirir bu hicranı? Düşlerimin düştüğü düşüklerle boğuşur Soluğumu düğümler umuttan sızan âhlar Direncime şerh düşer vebâlin taksitleri Hedefin yamacında ecelim mevzilenir Sağanak başlar mâzi sonra borana döner Dumanlanan beynimde hâfızam şekillenir. Kader - hayat hattında depremler dinmez bir an Fay hatları beslenir volkanik yüreğimden Bakışlarımda donar zihnimi yakan lâvlar Kratere dönüşür sanki göz çukurlarım Genzimden sıyrılanlar dudağımla uyuşur Çınlama besteleri kulağımı mühürler Boyumu bile aşmaz umudun bîtab yüzü; Siner, saç tellerimi griyle buluşturur Bir titremedir sarar çarmıhtaki ruhumu Buz dağına dönüşür bedenim yavaş yavaş! Susarım şafaklara kan dâvalı geceye Karanlığa müebbet vermiş güne susarım! Orucum fâniliğin süslü ihtişamına Bin yıl olsa; mühletin ervahına orucum! Hasretim mahşer renkli efsunlu râyihaya Pençesiyle vuslata çağırana hasretim! Paramparça canımın sızlarken kırıkları; Sol cenah isyanına “ sabır!” Derim susarım Kader tecellisinin takdirine susarım Levh-i mahfuz önünde diz çökerek susarım! Sen susma yüreğimin çilekeş tercümanı!; Susarsan; ahd sızlanır, sadâkat vefa yanar Sen susma âlemimin zâhiri imtihanı! Susarsan; sabır kanar, zaman küser, an yanar. Aşk-ı bergüzarını anıp ihyâ edelim; O yâr-ı müstesnayı bir daha yâd edelim… Oflu / Mehmet Emin Türkyılmaz İstanbul - Ocak 2010 ( Not: Her sitede adımın ve şiirlerimin olmasını istemediğim için; yazılı izin alınmaksızın şiirlerimin tek tek ya da blok olarak kendi kayıt ettiğim sitelerin dışında yayımlanmasına izin vermiyorum.) Yorumlar
Henüz yapılmış yorum yok
Yorum Yapın
|
